‘Here Jezus Christus, Zoon van God, ontferm U over mij.’
In het christendom is er geen algemeen geldend voorgeschreven ritueel om te bidden zoals in de Islam, waar moslims vijf keer per dag op bepaalde tijden vastgestelde handelingen verrichten. Christen zijn vrij om dit in te vullen. Echter is de oproep tot gebed in de Bijbel zeer duidelijk. Zelfs de oproep om dit ‘onophoudelijk’ te doen.
“Wees altijd verheugd, bid onophoudelijk, dank God onder alle omstandigheden, want dat is wat hij van u, die één bent met Christus Jezus, verlangt.” (1 Tessalonicenzen 5:16-18)
Een speciale vorm van bidden is het zogenaamde Jezusgebed. Dit gebed heeft zijn wortels in de oosters-orthodoxe traditie. Daar wordt het verhaal verteld van een Russische pelgrim die tijdens een kerkdienst diep in zijn ziel werd getroffen door het woord: ‘Bidt zonder ophouden.’ Hij had het gevoel: dát vraagt God van mij, te bidden zonder ophouden. Hij ging naar veel kerken en hoorde veel mooie preken over het gebed. Maar nergens vond hij het antwoord op de vraag hoe men zonder ophouden kan bidden. Dan trekt hij er op uit om na veel omzwervingen een geestelijk leider te vinden die hem het Jezusgebed leert bidden. Dat gebed is een samenvoeging van de bede van Bartimeüs: ‘Zoon van David, Jezus, heb medelijden met mij’ (Marcus 10:48) en het gebed van de tollenaar uit de gelijkenis: ‘God, wees mij zondaar genadig’ (Lukas 18:13). Het traditionele Jezusgebed luidt zo: ‘Here Jezus Christus, Zoon van God, ontferm U over mij.’ De geestelijk leider leert de pelgrim om dit gebed zo vaak te bidden – eerst hardop en later in het hart – dat het op den duur als het ware altijd voortdurend als vanzelf in het binnenste tot klinken komt. Dat is het onophoudelijke gebed.
(https://www.levenindekerk.nl/2019/06/05/een-oosters-orthodoxe-uitnodiging-het-jezusgebed/)
In de vormen van Taizé herkennen we deze traditie terug: korte teksten, die herhaald gebeden worden in liederen.
Discipelschapscursus 